Bangkok-Vientiane

Bangkok

27 juli in de vroege ochtend kwamen we aan in Bangkok. De stad, waar ze ons intussen bij onze naam kennen en waar we de straten met onze ogen dicht doorlopen. De tropische warme muur waar je tegen aanloopt, na 12 uur in een steenkoud vliegtuig te hebben gezeten, voelt bekend en we genieten van de straaltjes zweet die gelijk van ons afstromen. Jaaa, de vakantie begint!

Echter is Bangkok zo ontzettend groot en chaotisch, dat het nooit bekend zal worden en er altijd iets nieuws valt te ontdekken. Het is de stad waar het westen, het oosten ontmoet. Armzalige huisjes en eetstalletjes aan de weg, wisselen de allergrootste winkelcentra en mooiste hotels af. Het is het moment om de stap te maken naar het chaotische, maar oh zo heerlijke Azie.

Omdat we niet te hard van stapel wilden lopen met ons backpack avontuur verbleven we in een poepie chique hotel met een infinity pool, waarin we prachtig uitzicht over Bangkok hadden. Natuurlijk hebben we ook heerlijk op straat genoten van het heerlijke eten wat Thailand te bieden heeft. De beste koks staan daar met hun magere lichaampjes en mondjes zonder tanden ons de lekkerste maaltijd voor te schotelen. En nee, geen buiktyfus of salmonella.

Omdat het Klaas zijn eerste keer was in Bangkok, konden we de fietstocht niet achterwege laten. We namen de jongens in een half-dronken/half-kater toestand mee op pad met de vraag of ze uberhaupt wel geslapen hadden. Het enige wat wij mee gekregen hebben is dat ze een man met gek haar en een gekke bril gezien hadden. De rest wat ze daar gezien hebben, mogen ze ook mooi voor de mannen conversaties houden.

Tijdens de fietstocht van Bangkok, zie en beleef je het echte Bangkok. Je fietst zo ongeveer door de huizen van de locals heen en over marktjes waar ze behalve allerlei verse producten verkopen, ook slapen en wonen. Allerlei geuren snuif je in, wat waarschijnlijk in de katertoestand niet zo fijn is. Onderweg kom je allerlei tempeltjes tegen, waarbij uitgelegd werd dat je niet op de drempel mag gaan staan. Helaas ging Klaas tegen de bocht in en heeft het ongeluk voor de rest van de vakantie over zich afgeroepen.

's Avonds ging de tocht alweer verder naar Laos. Daar kon het grote avontuur beginnen, een totaal onontdekt land voor ons, maar sowieso ook voor het toerisme.

We gingen totally in backpackstijl: met de trein. Wel eerste klas, we konden natuurlijk niet gelijk helemaal omswitchen van rol. Eerste klas trein in Azie moet je je geen business class perikelen voorstellen. Het hele principe van eerste klas is, is dat je niet tussen de kippen, gorgelende mensen en geurige noodelsoep zit. We voelden ons totaal Harry Potter, Ron en een dubbele Hermelien. Met grote hutkoffers gingen we het smalle treintje in. We misten alleen onze uilen nog. We verbleven in 2 ininminikamertjes, waar de tussendoor van open kon. Gelukkig maar, want anders hadden we op onze koffer moeten gaan slapen. Klagen doen we niet, want we hebben heeeeeerlijk geslapen en ontzettend gelachen.

Aangekomen op het eindstation hadden we werkelijk waar geen idee waar we heen moesten en hoe. Je leest wel eens wat op internet, leest in een boekje, maar puntje bij paaltje geef je je over aan de hordes Laotinanen(of waren en toen nog Thaien), die ons ergens heen wilden brengen. Uiteindelijk verdaagden we bij een of ander kantoortje, waar we zeer grote twijfels bij hadden. We hebben foto's gemaakt van de gevel, want als we opgelicht werden, dan konden we het altijd terug vinden. Maar eerlijk is eerlijk, we zijn en de Thaise grens overgegaan en de Laotiaanse grens met visum!


Vientiane

Net over de grens kwamen we tot de ontdekking dat Laotianen geen woord Engels konden spreken. We vertrouwden een Laotioaan die er wel aardig uitzag, die zei dat we de bus moesten pakken. Dus daar zaten we dan, als ware backpackers met de slaap nog in onze ogen tussen de kippen, tassen met boodschappen en schattige kindjes. Het heeft ons letterlijk en figuurlijk geen enkele kip gekost ( valuta van Laos).

Vientianne is de hoofdstad van Laos, maar het is niet zo groot en hectisch als andere Aziatische steden. Alles gaat nog net niet met paard en wagen. Allerlei verschillende zelfgemaakte huisjes staan door elkaar heen. We hebben gelijk kennis gemaakt met de echt Laotiaanse keuken: noodelsoep tussen de locals in. Geen enkele toerist te bekennen. Wat we precies gegeten hebben weten we niet, want er was maar 1 gerecht te krijgen en ook hier was een Engelse toelichting niet mogelijk. We werden aangegeken of ze nog nooit een toerist of een blanke gezien hadden. Tot nu toe leeft iedereen nog en niemand is ziek geworden.

We hebben ons onder laten dompelen in de boedistische tempelscene van Vientiane en het bekende budhapark bezocht. Dit is een park met de meest bizarre boedhabeelden, het deed bijna een beetje creepy aan. Verder stond er een grote bal met een boom erop, waar je ook op kon klimmen.

's Avonds zijn we naar een bierterras gegaan, waarbij je uitkeek over de Mekong en de gigantische nightmarket. In de bar kon je ware biertappen krijgen voor omgerekend slechts 5 euro. De boys waren als kinderen in een speelgoedwinkel. Eerst ging het nog rustig en dronken we een tapje met zen viertjes leeg. We lachten en dolden wat. Het leek allemaal koek en ei. Totdat wij weg gingen.... Meerdere taps werden gekocht en ze deelden ze met een groepje arme Laotianen die met zen allen aan 1 biertje zaten. Die jongens konden hun geluk niet op en gingen helemaal los, stonden op de tafel te dansen en hadden de avond van hun leven.... maar helaas vergaten ze dat hun Aziatische DNA totaal niet op alcohol gebouwd is en misten zij toch echt dat oh zo belangrijke gen om alcohol af te breken. De avond eindigde met een paar boze Laotianen en een met kots bezaaide vloer. Maken dat ze wegkwamen. De jongens hadden zelf ook de nodige biertap naar binnen kunnen werken, waardoor ze ons natuurlijk even moesten hebben. Als zogenaamde slechte Laotianen stonden ze volaan op onze deur te bommen. Een fractie van een seconde schrokken we, totdat we de gopro door de gordijntjes zagen en hoorden dat Klaas zijn imitatie Laotiaan toch eigenlijk wel heel slecht was.

De volgende dag gingen we al vroeg weer op pad. Lekker puh weer voor de jongens. Met een dikke kater in een gammelbusje zitten. Aan het ontbijt werd nog even gepeild of wij ook 2 boze Laotianen aan de deur hadden gehad, maar nee hoor wij hadden echt helemaal niks gehoord.

Het busje was een ervaring op zich. Wij pasten namelijk echt niet tussen 2 stoelen in. We werden in de raarste yogahoudingen gewrongen om er maar tussen te passen en we moesten maar gaan mediteren om dit dan ook echt vol te houden voor een paar uurtjes. Gelukkig kan ik zelf overal, maar dan ook echt overal slapen, dus ja dat mediteren gaat mij goed af. Ik vraag me toch echt af, hoe dat zou zijn als je pas echt groot bent en niet alleen groot bent in verhouding met een Chinees. Zou echt niet passen!

Dichter bij Vang Vieng, werd de natuur steeds mooier en mooier. De prachtige karstbergen stegen langzaam uit de rijstvelden op en watervallen stroomen her en der uit de bergen. Wauw! Hier hadden we die paar opgevouwen uurtjes wel voor over!