Beijing

Wat bezielde ons ook alweer om naar China te gaan? Hebben wij nou echt een hele rondreis naar dit bizarre land gepland, alleen om de Chinese muur te zien?
Onze reis dit jaar gaat naar China. Het land wat vol zit met, jawel, Chinezen. Chinezen, die dobberende mensen met hun oranje zwemvestjes aan, die met hordes van een bootje in Thailand worden gegooid, zonder dat ze ook maar 1 blik werpen op de vissen. Chinezen, de mensen waar je niet achter wil staan in een rij. Chinezen, die roggelende mensen en die spugen op straat. Voordat ik verder ga wil ik deze vooroordelen, hoewel het niet echt vooroordelen zijn, uit de wereld helpen. Chinezen zijn netjes, aardig, beleefd, inderdaad een beetje anders, maar dat vinden zij vast ook van ons.
Onze reis begon in Beijing. De stad met de 9 miljoen fietsen. Vast niet iedereen heeft hier een fiets, wat er zijn nog veel meer mensen. Mensen mensen, wat een mensen. Beijing is niet echt een stad, zoals Rome en Parijs, waarbij je je ogen uitkijkt omdat alles zo mooi is; elk gebouw, elke straatsteen. Mooi is niet het goede woord, zoals dit niet geldt voor de meeste Aziatische steden, maar indrukwekkend, levendig en bizar. Ook hier leven arm en rijk bij elkaar om de hoek. De houten hutjes, waar de mensen net als in de Middeleeuwen leven, staan tegenover de meest moderne kantoorgebouwen en warenhuizen met technologie waar Nederland alleen nog maar van kan dromen. De nieuwste Audi’s en BMW’s, waarnaar we watertandend zaten te staren wachten op roestige vrachtwagentjes en traditionele riksja’s voor de verkeerslichten. Het communisme zorgt er zeker niet voor dat iedereen gelijk is.

Terwijl we van het vliegveld in de stad, gehuld in warme mist, stappen voelen we langzaam de zweetdruppeltjes op onze voorhoofd vormen. De zweetdruppeltjes die we een paar dagen later misschien vervloeken, maar die ons er nu aan herinneren dat onze reis in het warme China is begonnen. Het gevoel waar ik alweer een jaar lang naar uitkijk.
Gelukkig mochten we de eerste dag acclimatiseren. Dat is ook wel nodig. In Beijing is het warm en klam en we mengen ons langzaamaan in de bewogen Chinese cultuur, om de cultuurshock niet te hard aan te laten komen We wisselen kommetjes noodlesoep etend op veel te kleine krukjes af met moderne winkelstraten en relaxte terrasjes.
We eindigen dag één met een spetterende afsluiting. We aten de beste pekingeend van China in een poepie chique restaurant ( waar we overigens wel heel Beijing voor door gewandeld hebben, in rondjes) We voelden ons wat bezwaard dat wij in onze kloffie vol zweet en stof aankwamen en met een kind van een jaar. Hadden we geen gala jurk ofzo aan moeten trekken? Moest Nick nou echt zijn flesje drinken in vijver met koi karpers gooien? Hoewel het restaurant er super chique uit zag, kon er alles. We werden met open armen ontvangen. We smikkelden van onze pekingeend en koningskrab en het lammetje wat 10 minuten daarvoor nog in de wei rondliep en we gingen met gevulde buikjes weer terug naar het hotel.
Dag 2 stond in het teken van de verboden stad. Éen van de hoogtepunten van de reis. Op onze dooie gemak liepen we ernaar toe. De hele dag stond namelijk toch in het teken van dit tripje. Die twee cm op de kaart, was toch wat verder lopen in het echt. Maar eindelijk waren we daar. We waren niet de enige die dag bedacht hadden om de verboden stad te bezoeken helaas, volgens mij de rest van China namelijk ook. Het duurde even voordat we de door de security waren, maar daarna waren we de hordes Chinezen even kwijt. Wij hadden namelijk een speciale ingang gevonden. Jaja, alleen wij waren zo slim. Dus in alle rust liepen we door een park waar we de eerste tempels al bezochten. We genoten van elke dakpan, elke oude kruik. Omdat de verboden stad uit 800 gebouwen bestond, besloten we toch maar even de pas er in te zetten. En ja hoor, daar waren we, bij het hoofdgebouw, de hoofdpoort, waar het allemaal om ging. Helaas werden we al gauw de rij uitgegooid en na wat handen en voetenwerk begrepen we dat we nog een andere kaart nodig hadden. Het Chinese bewakertje wijst op rij, waar we spontaan hartkloppingen van kregen. Gelukkig was HH zo lief om de kaarten voor ons te innen, maar na enige tijd komt HH terug met een zwetend voorhoofd en een teleurgesteld gezicht. We hadden paspoorten nodig en ja die lagen in ons hotel, veilig opgeborgen in de kluis. Nergens was een uitgang te bekennen. Dus door een wirwar van Chinezen en een doolhof van gebouwen gingen de mannen al rennend in slechts 34 graadjes, met de metro en de taxi door de straatjes van Beijing om zo snel mogelijk de paspoorten te krijgen. Een bloedtocht, maar om die poort door te komen hadden ze alles over. De vrouwen vermaakten zich met circusattractie Nick. Steeds meer Chinezen verzamelden om ons heen. Vele foto’s en filmpjes werden gemaakt. Het publiek werd groter en groter. En al gauw was de rij om met ons op de foto te gaan groter dan de rij voor de tickets. De verbodenstad was er niks bij, wat wij natuurlijk volkomen begrijpen. Ik werd vast verward met Doutzen Kroes ofzo, daar heb ik vaker last van ( whuahaa). Als we nou voor elke foto een ticket hadden geëist, dan hadden we vast het hele jaar door de Verboden Stad kunnen bezoeken. De dag loopt teleurgesteld af…. Voordat de mannen nog maar ons konden bereiken, ging de kassa dicht. Het maximale aantal bezoekers was bereikt, 3 uur voor sluitingstijd… Wat een dag, maar een dag om nooit te vergeten. We waren in ieder geval helemaal ingeburgerd in de bizarre Chinese cultuur, waar een klein blond jongetje een afgod is. De mannen hebben we gesust met bier en geloof me, dat werkt altijd… voor alles.
De volgende dag was het Chinese muur tijd. Voor mij eigenlijk waar de reis om begonnen was, één van de wereldwonderen, iets wat ik op mijn bucketlijst kan afstrepen. Na een driedubbele check of iedereen zijn paspoorten wel mee had, gingen we op pad. Ook hier was het ons totaal onduidelijk wat nou de bedoeling was. Geen bordjes, geen Engels, geen woord… We lieten ons mee sleuren met de hordes Chinese toeristen. Uiteindelijk stonden we in een giga lange rij om met een kabelbaan de Chinese muur op te gaan. Niet klimmen dus, wat we eigenlijk totaal niet erg vonden in die hitte en achteraf al helemaal als we zagen hoe de Chinese muur eruit zag; glad en steil . Met een baby en een kinderwagen een onmogelijke opgave. Natuurlijk hebben we wel een deel beklommen en daar zijn we best trots op. Schouderklopje voor onszelf. De Chinese muur zelf was prachtig en indrukwekkend. Natuurlijk kun je niet de hele muur zien ( duuuh), maar je ziet de muur door de glooiende bergen in het oneindige. Je moet wel een heeeel klein beetje inlevingsvermogen hebben, om ook hier de iets wat grote aantallen Chinezen weg te denken. Heb je ooit wel eens zo’n plaatje gezien van een tram die volgeduwd worden door van die speciale mannetjes of zo’n zwembad, die zo vol zit dat je niet eens kon zwemmen? Nou zo was het dus.. en wij stonden daar met onze blonde koppies en zwetende lichamen tussen. Maar bam, wereldwonder nummer 5 is binnen!
En zoals elke dag hier sloten we de dag af met een verrukkelijke maaltijd. We bestellen van alles op de kaart en alles zullen we samen delen, zoals dat in China gaat. Voor een paar euries kun je geen boe of ba meer zeggen.