Rio - day 1

We voelen ons hart steeds sneller slaan. Zou het of zou het niet?
Vol verwachting kijken we de stewardess van KLM achter de balie aan. Een krabbel op onze voorlopige tickets is het teken dat we door kunnen lopen.
Jacob neemt de overige spanning weg; we zitten business class. Oooh yeah! Net als de vader en het dochtertje voor ons, bouncen we voorzichtig. Het liefst zouden we het uitschreeuwen, springen, roepen, dansen... We zeiden wel; ooh nou het zou leuk zijn, economy class is ook prima, maar diep van binnen hoopten we het zo hard.
Als kleine kinderen, als ramptoeristen zwaaiden we naar elkaar, maakten we foto's in alle mogelijke houdingen. Oooh kijk dit! Ooh nee, serieus dit ook?
Vliegen vind ik totaal niet erg, maar een keer met een gelukje business class vliegen is toch wat aparts. Het is als een chilldag, waarbij je dan ook nog je eigen butler hebt, die alles voor je doet. Een verplichte chilldag, waarbij je echt niet de mogelijkheid hebt om even de vaatwasser uit te ruimen of de was op te hangen. Languit liggen kijken naar de nieuwste films en tussendoor wordt er een driegangendiner a la Librije geserveerd, proosten we met champagne en wordt de wijn alsmaar bijgeschonken. Even een middagdutje, waarna je kopjes thee en cappuccino krijgt met hartvormige chocolaatjes.
Af en toe keek ik even achterom naar de mensen die met hun knieën in hun nek zitten, huilende baby's en irritante kinderen die tegen je stoel drukken. Ja, volgende keer zit ik daar weer, dus geniet volop!
Al had dat vliegtuig nog 3 keer om de wereld gevlogen, ik hield het zo wel vol.

Maar natuurlijk we vlogen naar Rio, naar Brazilie! Iets wat nog veel leuker is.
We verblijven in Rio in een Guesthouse dat super mooi is, een droomhuis. Wit gepleisterd, een veranda bekleed met Portugese tegeltjes, een tuin vol palmbomen en andere tropische planten, prachtige glas in lood ramen en een uitzonderlijk uitzicht over Rio compleet met de Suikerbroodberg en met een beetje fantasie het Jezusbeeld. Vroeger gebouwd voor iemands minnares en nu mochten wij er lekker slapen en van een geweldig ontbijt genieten. We zitten midden in de wijk Santa Teresa, een kunstenaarswijk met straten van kinderkopjes, overhangende bomen en overal op de muren kunstwerken.

De eerste avond werden we naar The Bar verwezen. The bar is zoals de naam al doet vermoeden, een bar, maar ook een restaurant, een supermarkt en wie weet wat nog meer. Terwijl we de schappen met deoflessen en mosterdpotten bewonderden, werd er een menukaart in onze handen gedrukt. We dronken onze drankjes op de plastic krukjes op de straat, waar we het straatleven van Rio bewonderden.

We waren vroeg wakker; het gevolg van een jetlag en een uurtje misrekenen in de tijd, zorgde ervoor dat we om 5 uur al van een prachtige zonsopgang konden genieten. Om half 7 kregen we toch wel erg veel zin in koffie, wat resulteerde in een slaperige verbaasde host. Maar het resultaat mocht er zijn, een heerlijk vers ontbijt, speciaal voor ons bereid.
We bezochten de beroemde betegelde trappen van Santa Teresa, waar volgens ons iets gedateerde reisboekje, de kunstenaar altijd zou zitten, maar die was helaas al lang overleden. We vonden wel heel wat Nederlandse tegeltjes. Het was er verdacht rustig, geen toerist te bekennen. Toch bijzonder bij een highlight van Rio. Uiteindelijk bleken we in een tv show van Brazilie terecht te komen te zijn, waardoor de trappen eigenlijk waren afgesloten.
Nadat we zo ongeveer elke Braziliaan die er rondliep en van verdacht hadden een dief te zijn, zijn we maar met de taxi verder gereisd.
De botanische tuinen stonden op het programma; een prachtige tuin met de mooiste tropische planten midden in de stad. Hier zwierden we als Tarzan en Jane aan de takken en klommen we naar een beschut torentje. Hierbinnen was het vol geschreven met teksten, maar wat zagen we daar tussen schitteren: Urk. Dus.... wie oh wie?
We zwaaiden naar de aapjes en genoten van het prachtige uitzicht op het Jezusbeeld, die vanuit vele hoeken in de stad te bewonderen is.
We besloten naar het strand te lopen; ach klein stukje op de kaart en het leek een mooie route langs het meer.
Mooi was het inderdaad wel, maar het gevolg waren 4 verbrande, uitgeputte, bezwete mensen met een zonnesteek. We snakten naar de zee, naar water, naar schaduw ( en naar bier). Nadat we het water met onze kleine teen hadden aangeraakt, waren we al weer aardig bijkgekomen.
De rest van de dag brachten we al etend en drinkend van het lokale eten door op het strand van Ipanema, tussen de locals met hun strakke zwembroekjes en stringetjes, wat niet bij iedereen even mooi stond. Wij leken wel een paar oude mensen met onze degelijke bikinibroekjes.
De dag sloten we af tussen de kunstenaars in een Jazzbar.