Rio

De tweede dag stond in het teken van het Jezusbeeld. De nationale trots, uitgeroepen tot wereldwonder en stiekem ook wel een belangrijke reden waarom we juist Brazilië hadden gekozen.
We dachten slim te zijn om er vroeg heen te gaan, om de mensenmassa en de hitte te ontwijken. De tocht ging met een gammel treintje midden door de boesboes heen. En ondanks dat we toch echt wel aardig vroeg waren, kwam de verstrengde hitte uit alle tegeltjes opstijgen en was de wind vergeten te waaien. Met veel moeite probeerden we zweetloos op te foto te kunnen, zonder de handen en benen van een scala toeristen door je beeld heen. Elk wereldwonder deelt dezelfde eigenschappen; warm en druk. Maar eerlijk is eerlijk, elk wereldwonder is ook indrukwekkend en heeft zijn eigen schoonheid. En hoewel ik dacht dat ik het Jezusbeeld het minst in het rijtje van wereldwonders thuis vond horen, maakte het immense bouwwerk bovenop een berg, vanuit alle hoeken van Rio te bewonderen, toch wel veel indruk. De verstrengelde hitte konden we niet langer verdragen en nadat een bewakertje het drone avontuur abrupt had afgebroken, zochten we de koelte van de Copacabana op.
Er stond een heerlijke wind en we nestelden ons knus onder de parasolletjes, om onze roodverbrande lichaampjes te beschermen ( iets te enthousiast op dag 1). We aten zakjes gevuld met fruit ( jaja Green Happiness proof) en acai ( nog meer Green Happiness Proof, vol antioxidanten), maar ook empanadas waar het vet van afdroop, maar die wie niet konden weerstaan, keer op keer. We verbaasden ons opnieuw over de Braziliaanse vrouwen die allemaal, nee echt allemaal, in een string rondliepen. Over de nepkonten, de nepborsten en de mannen die zichzelf bloot gaven op het strand.
Aan het eind van de middag durfden we langzaamaan onder onze parasolletjes vandaan te komen. We snelden ons naar de suikerbroodberg, waar we de zonsondergang wilden meemaken. De tocht naar de berg ging met aan kabelbaan in twee etappes omhoog. Hier zagen we de zon langzaamaan achter Jezus verdwijnen, een indrukwekkend gezicht, maar ook de rest van het uitzicht was overweldigend, over heel Rio heen. Terwijl ik een foto wilde maken van een verliefd stelletje, bleek ik getuige en cameraman te zijn van een huwelijksaanzoek. Aaaah zo romantisch!
We sloten de dag af in Lapa, de uitgaanswijk, maar helaas ook iets mindere wijk van Rio. Hier genoten we op straat van een tafel vol vlees, rijst, bonen, patat en ei. Heerlijk! Ja inderdaad, lekker gezond die Braziliaanse keuken. Mijn veganistische voornemens verdwenen als sneeuw voor de zon. Nee, een anti-dierlijke eiwiteter overleeft het hier niet.

Hoewel het grootste deel van Rio Katholiek is, begonnen wij de dag in een Engelstalige Angelsaksische kerk. We werden hartelijk welkom geheten en de dienst werd geleid door een dominee die een smile op zijn gezicht had die niet verdween, een en al blijdschap, wat hij ook uitstraalde in zijn preek. We ontsnapten voordat we het koffie drinken met de gemeente niet meer konden ontwijken.
Hoewel we echt heel graag wilden fietsen ( echt hoor), besloten we toch maar de dag als rustdag voort te zetten. Het was namelijk echt heel warm! We maakten ruzie over de wie er meer schaduw had, maar nadat we ons in een comfortabele positie hadden gewrongen, ging het genieten weer verder.
We bezochten de hippiemarkt, waarvan we al precies hadden voorspeld wat er te koop was. Wat kopen hippies nou? Inderdaad, wierook, droomvangers, jurkjes… Er waren echter ook prachtige kunstwerken te bewonderen, maar helaas niet voor een hippieprijs en ook niet voor een hippie backpack tas bedoeld.
We hadden het grandioze idee om in een favella te eten. Het restaurant stond namelijk erg hoog op tripadvisor. Hoe gevaarlijk kon het zijn? We bestelden een uber; onze vrouwelijke chauffeur vroeg ons een aantal keer of het adres echt klopt. Jaja, daar is een restaurant legden we nog uit. We reden over de toeristische Copacabana en plots sloegen we een straatje in, waar de politieauto’s buiten met zwaailichten stonden. We waanden ons van het een op het andere moment in een andere wereld. Het was inmiddels donker geworden en overal stonden groepjes mensen ons duister aan te kijken. Gelukkig er was hier ook een hostel, dat stelde ons gerust. De chauffeur deed de ramen open en deed haar lichtje aan. Was ze nou helemaal van de pot gerukt? Hallo allemaal, hier zijn we, toeristen, met een auto vol geld en camera’s! We hadden het net nog niet als uithangbord buiten de taxi hangen. Later legde ze uit, dat dit een teken is dat je een politie bent. Niet dat polities daar lekker gerespecteerd worden, dus of we daar nou zo blij mee waren. Midden in een drukke straat stopte ze; verder kon ze niet rijden en moesten we lopen. We keken elkaar met angstige ogen aan, dan konden we nog beter gelijk onze spullen uitdelen. Nee, weg hier! Ze was het helemaal met ons eens…. Gelukkig hadden we nog een prachtig restaurant gevonden op tripadvisor en de chauffeur was bereid ons daar heen te brengen; rondje Rio. De chauffeur lachte toen ze ons afzette; het was een klein miniscuul restaurantje waar we heel Rio voor waren afgereden. Wij bedankten haar dat ze onze levens had gered. We kregen uiteraard weer vlees, veel vlees. Al mijn veganistische voornemens zijn hier in de grond geboord, ik moet weer helemaal omgeturnd worden door mijn greep happiness voorbeelden.

De laatste dag gingen we opnieuw naar een Favella, nu met begeleiding. We hadden afgesproken met Janneke Hulst, een vrouw die ooit op Urk heeft gewoond, maar nu al 20 jaar in Brazilie woont. Ze heeft midden in de Favella een club opgericht, waar ze kinderen christelijk onderwijs geeft.
De favella was zeer indrukwekkend, we werden allen met onze beide benen op de grond gezet. We liepen door smalle straatjes, waar de huisjes her en der gebouwd waren. Allen super klein, super benauwd en donker. Er zat wel verschil tussen, sommigen woonden in een soort van doos en anderen echt in een huisje met alles er op en er aan. En het was er niet eens zo heel vies. Maar daar houdt het positieve ook wel op denk ik. Op elke hoek van de straat stond iemand van de drugsbende wacht te houden, we liepen langs kramen vol met drugs. De politie durfde er niet te komen, omdat ze gelijk beschoten werden, maar wij liepen er gewoon rond. Janneke vertelde zeer indrukwekkende verhalen over schietpartijen, moorden en overvallen van de Elite politie. Iedereen was daar een beetje aan het rondhangen, hadden totaal geen doel in hun leven, geen toekomst voor ogen.
Soms voelde het een beetje als aapjes kijken, dat wij welgestelde mensen, wij die alles hebben wat ons hartje begeert, rondkijken in een buurt die een en al ellende uitstraalt. Diep respect voor Janneke Hulst, die haar leven totaal heeft geweid aan deze mensen , om ze toch nog hoop te bieden.

We namen afscheid van Rio. Een prachtige stad gelegen tussen de bergen. Een stad vol diversiteit, maar ook helaas vol tegenstellingen. Waar de armzalige troosteloze favellas vlak naast de luxe copacabana ligt. We namen ook afscheid van onze prachtige poussada, de villa die heel even van ons was.