Van zeeleeuwen tot woestijn

Zondagmorgen, na een slapeloze nacht vol zenuwen, was het eindelijk zover! De reis naar Peru ging beginnen! We hebben er niet alleen heel wat biertjes voor moeten tappen en zalmpjes moeten voor fileren, er moest ook een hele nieuwe collectie worden aangeschaft. Daar gingen we dan, met natuurlijk weer een veel te grote backpack compleet met wandelschoenen en jawel.... een afritsbroek!! ( whaa de gruwel, dat ik dat in het openbaar zeg!). Ik ga er vast veel plezier van hebben, maar tot nu toe zit ie nog veilig onder al men andere kleren opgeborgen.
De reis was lang, heeeel lang. Pas dan besef je goed, dat Peru niet het buurland van Duitsland is. Maar met een paar steunkousen en wat reistabletjes kom je die reis makkelijk door, zonder olifantenbenen en volle kotszakjes. Helaas hebben we de wedstrijd gemist, maar het personeel waren emaal in stijl en de piloot hield ons gelukkig op de hoogte van de stand. We hebben dus 88 minuten in de stress gezeten en dit keer niet over of het vliegtuig neer ging storten.
In Lima verbleven we in een B&B, ergens weggestopt in een straatje. Het was van een Nederlandse eigenaar en het was mooi en schoon, dus niet echt een grote cultuurshock.
Lima hebben we al snel achter ons gelaten. Eerst waren we nog in de stress of we we opgehaald werden, maar Peruanen doen alles op hun dooie gemak en die vonden dat ze ruim op tijd waren.
Er stond alweer een lange busreis op ons te wachten, maar vergeleken met die vliegreis gaat nu alles meevallen. Het was een mooie tocht langs de kust van Peru. Hier zagen we dat de Peruanen niet alles op hun dooie gemak doen, maar dat ze ook gewoon niks afmaken. Eigenlijk hebben we geen enkel afgemaakt gebouw of huis of wat dan ook gezien.
De volgende dagen hebben we doorgebracht in Huacachina. Dit is een oase met prachtige palmomen midden in de uitgestrekt, droge woestijn. We verbleven in een uber schattig hotelletje met een zwembad (met bijna bevroren water), uitkijkend op een gigantische zandduin.
De eerste dag zijn we al vroeg naar de Ballestas eilanden gegaan. Dit wordt ook wel de Galapagos voor de poor men genoemd. Naja precies voor ons dus. Aangezien de Galapagos ver buiten ons budget ligt, is dit een leuk alternatief. We zagen hier pinguins, zeeleeuwen en allerlei vogels, waarvan ik de naam helaas niet weet, maar ze zullen vast van vis hebben gehouden. Het waren prachtige woeste rotsen. Ook zagen we verderop in de woestijn een raar teken, misschien wel door aliens gemaakt, maar veel meer waarschijnlijk door de inca´s voor hun goden.
´s Middags gingen we met een sandbuggy de woestijn in. Van zandduinen waarvan je dacht, dat het niet mogelijk was om daar op en af te rijden, ging onze chauffeur(zonder gordel), zonder moeite op en af. Resultaat: een hoop gegil van de passagiers, maar bovenal een hoop lol. Af en toe hadden we een kleine pauze van het scheuren door de duinen en mochten we genieten van het uitzicht.
We moesten echter zelf ook aan de slag. We kregen een sandboard in onze handen geduwd en het was de bedoeling dat we nu die stijle heuvel zelf, zonder buggy met veilige gordel, af zouden sjeesen. Hoewel de eerste heuvel het makkelijkst was, moesten we deze zelf ook weer opklimmen en dat was zwaaarrr!!! Pff... leuk om er af te gaan, maar eens en nooit weer:P. Toen bedacht ik me dat ik binnenkort nog 4 dagen een trail moet lopen en dat ik absoluut niet mag laten merken, dat ik dit al zwaar vond. Dus hup er af weer! Helaas vergat ik dat ik dit keer niet mocht gillen, dus het resultaat was niet alleen men oren, broekzakken en schoenen vol zand, maar ook speeksel wat modder geworden was. Gelukkig, gelukkig, haalde de chauffeur ons na de volgende afdalingen beneden op. Die heuvels waren ook zooo stijl, dat we er volgens mij wel met 100 kmu af gingen! Ik had er best op willen klimmen, maar dan had hij een uurtje of 3 geduld moeten hebben.
´s avonds hebben we nog heerlijk gegeten en wijntjes en cocktails gedronken aan de oase, waar het al weer flink begon af te koelen. Het ene moment loop je met zweetdruppels op je voorhoofd en t andere moment denk je dat je doodvriest. Dat is toch wel even wennen hoor.
De laatste dag hebben we gechillext aan het zwembad, nadat we geheel op vrijwillige basis de zandheuvel achter ons hotel waren opgeklommen. Helaas besef je dat er achter die heuvel een nog hogere heuvel zit, maar wij waren zeer tevreden met het uitzicht en trots dat wij in een snikhete woestijn op onze bloten voeten, zonder water, de heuvel getrotseerd hadden, terwijl we uitkeken op onze luierende mede hotelgangers.
Nu zitten we in Nazca, bekend om zijn beroemde Nazca lijnen. Deze willen we natuurlijk zien, vanuit de lucht. Het is helaas op het moment een beetje bewolkt, dus kwam de piloot ons net vertellen, dat hij ons wel op zou halen als de wolken wat meer weggetrokken zijn. Het kan hier allemaal.