We survived the Incatrail! Yes we did!

Hier is dan eindelijk het verlossende antwoord na 4 lange dagen wachten. We leven nog. Samenvattend was het zwaar en afzien, maar vooral geweldig en avontuurlijk!
De eerste dag begon nog met een ontbijt in ons prachtige hotelletje. We namen afscheid van een normaal bed, een douche en een wc. Dingen die ons zo normaal lijken, maar oooh wat ga je dat waarderen zeg als je het niet hebt. We kregen geen hap door onze keel van de zenuwen.
Daar was dan eindelijk onze gids met onze wandelstokken. We hadden eigenlijk geen idee wat we met die dingen moesten en het zag er wat suf uit, maar wat waren we achteraf blij met die dingen zeg!
Na een bustripje maakten we kennis met de groep. Die bestond natuurlijk uit ons, 2 gidsen, 2 belgen die eigenlijk uit Italie en Engeland kwamen en 2 Duitsers, waarvan de vrouw eigenlijk Spaans was. Lekker cultureel gemengd dus. We zouden een echte familie worden en daar hadden ze helemaal gelijk in!
We begonnen vol goede moed te lopen vol met zonnebrandsmeersel op ons, onze afritsbroek die al afgeritst was omdat het zo warm was en onze tas. We waren trouwens de enigen die een porter hadden gehuurd voor de grote spullen. Iets waar ik totaal geen spijt van heb gehad.
Het was eigenlijk gelijk al mooi. Het was bloedheet, maar je zag witte bergen op de achtergrond, een rivier die naast ons stroomden en allerlei prachtige planten. Bij het eerste heuveltje begonnen we al wat te hijgen en keken we elkaar toch wat zenuwachtig aan. Verder was de eerste dag vooral mooi en gezellig, met tussendoor al wat incaruins. Absoluut niet moeilijk. We hebben geluncht bij een klein beekje en ons tentenkamp werd opgeslagen bij een klein boerderijtje. Over de wc daar vertel ik liever niet in details. Dat mag je je zelf voorstellen.
We sliepen in tenten op matjes en in een slaapzak. 's Middags hadden we eerst happy hour, wat bestond uit thee, koffie, chocolademelk en veel koekjes en popcorn. Zo konden we gezellig de dag doorspreken en elkaar wat beter leren kennen. Daarna kregen we diner. En het is zo bizar wat ze midden op een incatrail kunnen bereiden! Het zit namelijk zo, dat er 7 porters met onze groep meeliepen en die sjouwden alles, maar dan ook alles mee! Er droeg zelfs 1 een zon gasding, terwiijl ik mijn kleine rugtasje al zwaar vond! Het eten was echt heel lekker! Ik heb nog steeds zoveel bewondering voor die porters! Wauw!

De volgende ochtend werden we om 5 uur al wakker gemaakt met een kopje coke thee. Ze moeten toch wat, om je om 5 uur al je bed uit te krijgen in de kou. ' s Nachts koelt het daar namelijk flink af. Dus het zweet kon dan mooi verdampen, want douchen kon je niet. Het werd douchen met wat vochtige doekjes met kokosgeur. Ik had eigenlijk best lekker geslapen, maar ik had dan ook heeeeel veel kleren aan.
We waren er helemaal klaar voor. Dag 2... De zwaarste dag. Het begin ging eigenijk nog best goed. Ik liep zelfs voorop en iedereen volgde mij. Zoooo trots! Daarna werd het zwaarder, maar ook steeds mooier. We liepen als het ware in een tropisch regenwoud. We gingen steeds hoger, want dag 2 is namelijk alleen maar trappen. Het landschap veranderde daarbij ook. Op een gegeven moment zagen we zelfs ijs, terwijl ik in een hempje liep! Men vingers begonnen er bijna af te vriezen, maar toen kwam de zon door. Eerst was ik daar natuurlijk heel blij mee, maar het werd zoooo heet! We waren intussen aangekomen bij de laatste 2 uur omhoog lopen. We voelden de hitte, we voelden de hoogte, we voelden onze spieren... We konden niet meer! We zagen de top van de berg in zicht komen, maar het kwam zo langzaam dichterbij, zo frustererend!
We deden 2 stappen, flink hijgen, 2 stappen, zitten op een steen... We waren niet de enige. Iedereen kroop zo het laatste sutkje de berg op.
En toen kwam het moment.... We bereikten de top! Wauw! Wat een gevoel! Ik kon wel huilen. Als je wel eens zon tekenfilmpje hebt gezien, dat ze in de woestijn eindelijk de waterput haalden, nou zo zag dit eruit. We kwamen kruipend de laatste trede over. Ik moet hierbij eerlijk vertellen, dat hh mijn rugtas de laatste tredes heeft gedragen. Het staat op film, dus er is bewijs, daarom beken ik maar. Ik moest namelijk bijna overgeven. Of dat van de hoogte was of dat ik gewoon kapot was of van de geur van al die zwetende mensen, ik weet t niet. ' T uitzicht was trouwens geweldig! Ik kwam daar ook pas na een kwartier achter hoor, eerst interesseerde me dat even helemaal niks. Overal bergen en de wolken in het dal.
We hadden gelukkig even wat uitrusttijd, voordat onze groep compleet was. Daarna ging de tocht naar beneden. Oooh gut, heb ik dan alles voor niks naar boven gelopen? Hadden ze niet gewoon een tunnel kunnen maken? Naar beneden lijkt makkelijker, maar 3 uur naar beneden lopen is nogal een belasting voor je knieen. En de inca's waren trouwens niet zo goed in gelijke mooie tredes maken.
Eindelijk kwamen we bij het kamp aan. Dit zat aan een rivier, waar we lekker ons konden verfrissen. Omdat we het veel sneller dan de gemiddelde wandelaar hadden gelopen, hadden we na de lunch veel relax time. Daarna was het weer happy hour en diner. Om 8 uur ging ik dit keer geen gtst kijken, maar lag ik al te ronken.

De volgende dag werden we om 4.30 al wakker gemaakt, met wederom een kopje cokethee en daarna een stevig ontbijt. We gingen iets eerder weg, omdat we in het volgende kamp namelijk de finale zouden kunnen kijken. Dat werd dus ons doel die dag. Het eerste stuk was dus nog wel in het donker lopen. Ik dacht dat ik de tweede dag had overleefd, dus dat ik nu alles aan kon. De spierpijn begon echter te komen en de eerste blaren waren al aanwezig. De derde dag begon ook met een stijle klim naar boven. 2 uur lang... We eindigden bij een incaruine. Dit was ook een zware klim. Daarna was het fijn lopen. Beetje naar boven en een beetje naar beneden. De natuur was op zen allermooist. Aan de ene kant zag je overal bergen en dalen en aan de andere kant liep je in tropisch regenwoud. Heel bizar. Het laatste stuk was 3 uur lang naar beneden lopen, wat wij bijna rennend deden. Gelukkig had ik mijn stokken, want anders had ik hier nu met 2 gebroken benen gezeten.
Helemaal bezweet kwamen we in het kamp aan, om 1 uur al! Dus ruim voor de finale! Er was zelfs een douche, weliswaar een pisstraaltje en vrieskoud, maar het was iets wat zweet kon verwijderen!
De finale was op tvtje die ze in Nederland alleen nog maar in de antiekwinkel verkopen in een klein hokje. Dit was helemaal volgepropt en eromheen stond iedereen door de ramen te kijken. Wel een speciale sfeer. De avond werd afgesloten met afscheid van de porters. We waren die mensen zo dankbaar! Wat een supermensen zijn dat! Ze renden gewoon met al die kilo's op hun rug de incatrail! Ik vind het nog steeds bizar. Ik kreeg zelfs nog een poes van de ene porter. Heerlijk zon zweetpoes!
De volgende dag moesten we om 3 uur al opstaan! We liepen 5 min. en toen moesten we 1,5 uur wachten in de kou en in de donkerte. We wilden namlijk voor in de rij staan, als de controlepost open ging, zodat we als eerst bij sungate aankwamen. Het was zoooo koud! Gelukkig hield hh me goed warm. Toen het poortje open ging, gingen we bijna rennend een uur lang naar de sungate toe. We moesten zelfs nog een stuk klimmen. Ik had natuurlijk veel te veel kleren aan, maar ik mocht niet stoppen, omdat we dan werden ingehaald. Daar waren we dan eindelijk... Bij de sungate, de plek waar we machhu pichu konden zien. Wat een opluchting, wat een ontlading! Wat was ik blij! Ik had de tranen in men ogen. Daar stond ik dan in men zweetlichaam met viese kleren aan.
En toen... ging hh op zen knieen en vroeg me ten huwelijk! Wauw! Nog meer tranen! Natuurlijk zei ik ja tegen de man, die me warm hield in de koude nachten, die me over dead womens pass heen gesleept had, die zelfs men tas had gedragen terwijl hij het ook zwaar had, waarvan ik samen in het zweettentje had gelegen, die 's nacht de wacht hield als ik het ecotoilet bezocht! Na 10 jaar was dit bevestiging! Wat een geweldig moment!
Na even genoten te hebben van het moment, liepen we door naar het wereldwonder, waar we die 4 dagen voor gelopen hadden. Het was werkelijk waar prachtig! We kregen gelukkig veel goede uitleg, want anders zijn het eigenlijk maar een paar oude stenen en dan weet je niet waar je naar kijkt.
Toch hadden we niet veel zin om nadien zelf nog rond de dwalen. We gingen met de bus naar Aguas Calientes. Een klein toeristenstadje dichtbij het wereldwonder. We hebben hier met de groep nog heerlijk gegeten en kregen ons certificaat. De rest van de middag wilden we in de warmwaterbronnen doorbrengen, maar waren die uitgerekend die dag dicht! Ik keek er zo naar uit, om mijn spieren heerlijk te ontspannen. We hebben als alternatief maar de hele middag in de bar gezeten, spelletjes gedaan en drankjes gedronken met de Belgen. Super gezellige mensen! De Engelse jongens is echt zon droogkloot en zij is een mooie Italiaanse met een zon heerlijk italiaans accent. Echt een leuk stel. We hadden ook rond kunnen lopen, maar dat weigerden onze benen. We namen de trein terug naar Cuzco, terug lopen vonden we iets te veel van t goeie.
We waren zooooo blij dat we in een goed hotel zaten, met een regendouche en een heerlijk warm bed met schone witte lakens en een kussen! Een wc voor ons zelf, die ook nog schoon was! Wauw!
De volgende dag gingen we niet chillen, maar raften! Stoer van ons he!
Het was een gezellige dag, waarbij we ook nog van een zipline afgingen, maar het raften was niet heel spannend ofzo. Misschien maar beter ook. Beetje relax raften was precies wat we nodig hadden! Net een heerlijk diner gehad om onze verloving toch nog even wat luxer te vieren.
Morgen vertrekken we voor 4 dagen naar de jungle.