The Amazing weekend!!

Ik schrijf dit verslag met veel moeite. Ik heb namelijk over spierpijn, maar dan ook echt overall!! Zelfs in mijn vingerkootjes. Ik voel spieren in mijn lichaam, waarvan ik niet eens wist dat ik ze bezit. Maar het was het waard! Het resultaat van een geweldig weekend!

Ik hou de spanning nog even op, want het is namelijk al weer een week geleden dat ik voor het laatst schreef. De tijd vliegt! Dus eerst nog andere dingen van deze week.

Ten eerste was er voor de verandering een keer geen galsteenoperatie. Het was een zeer schokkende operatie van darmkanker. Ik had eigenlijk nog nooit echt kanker gezien. Hoe ziet zo iets verschrikkelijks er eigenlijk uit? Nou verschrikkelijk! Teminste deze wel!

Bij een operatie aan de darmen leggen ze alle darmen eerst bloot. Zal wel makkelijker opereren, maar hoe ze weten hoe die darmen er dan weer in moeten, is toch wel een grote vraag voor mij. Echter, bij deze man lagen de darmen dan wel bloot, maar veel darm zag je niet. Ik kon de dikke en de dunne darm niet van elkaar onderscheiden. De chirurg gaf twee knipjes en haalde het tussenstuk eruit. Dit was de tumor! En het was gigantisch! Echt huge! Iedereen stond met zijn mond wijd open( Al zie je dat niet met mondkapjes op, maar super geschokt in ieder geval). Ik kan gewoon niet geloven dat die darmen nog in staat waren op poep te maken of poep uit te scheiden!

De volgende dag was ik heel blij om de man levend en wel in zijn bedje te zien. Ik durfde niet te vragen of de man nog lang te leven had, want ik vrees het ergste.

Ook hebben we deze week eindelijk Durban Square bezocht. Dit is het belangrijkste plein van Kathmandu, met jawel weer onbeperkt tempels. Ik ben al meer dan drie weken in Kathmandu en heb het nog niet eens gezien, schande! Cultuurbarbaar! We gingen er per Riksja heen, omdat we die mannetjes zo zielig vonden. Maar eigenlijk was het nog zieliger dat we erin zaten, want die man kwam amper vooruit. Ach, hij had weer eten voor die dag, zo moet je dan maar denken. Aangekomen op Durban Square, was er verrassend genoeg ook nog een festival gaande.( Ja, alweerr… Maar nu ook voor de mannen!) Overal dansende, zingende en muziek makende mensen! Er hing een gezellige sfeer, maar het plein zelf stelde niet eens zo veel voor. Wat tempels, waar ik er al 100 van had gezien. We waren de lonely planet ook nog eens vergeten, dus we wisten ook niet eens wat we aan het bekijken waren. Bij toeval liepen we ook nog door freaky street. Op een backpacker met dreadlocks en een gestoorde Nepalees na, was het zo freaky niet eens. Zal wel iets van de hippietijd geweest zijn. Het was wel een gezellig straatje. We hebben er wel in een freaky " koffiehuisje" gezeten. Ze zouden hier de beste taart moeten hebben. Het leek een beetje op de start, maar dan verkochten ze taart en koffie enzo. De muren stonden ook helemaal vol geschreven met gekke leuzen. Freaky toch? Ik moet zeggen, de taart was inderdaad overheerlijk! Ik ben er wonder boven wonder ook niet ziek van geworden;)

Nu moet je niet denken dat wij elke dag taart eten.( Soms, als we ons dieet van rijst zat zijn:P). Maar het was nu namelijk de laatste dag van Sophia en mij samen. Snik, snik. Het is eigenlijk best wel raar om afscheid te nemen. Je wordt als vreemden bij elkaar gestopt op een klein kamertje en brengt dan bijna 24 uur met elkaar door. Ze is ook nog precies het tegenovergestelde van mij( mileuactivist, alles biologisch, geeft niks om uiterlijk of kleren, vegetarisch), maar we konden verrassend goed met elkaar overweg. Ik heb echt een super leuke tijd met haar gehad. Op deze manier leer je nog wat van elkaar;) Misschien gaat ze als ze thuis is, ook wel haar wenkbrauwen epileren, who knows? En misschien epileer ik mijn wenkbrauwen wel helemaal niet meer? Och, heb de dag dat ik thuis kom al een afspraak bij Tjerkje.. Sorry nieuwe Inge, daar gaat je plan.

De volgende dag ging om maar liefst half 5 mijn wekker al! En ik moest niet eens naar de vis. Sophia zwaaide me nog uit en ik ging de donkere straten van Kathmandu in, op zoek naar een taxi en op zoek naar Tatjana en Johannes, het Duitse stel, waarmee ik samen naar The last resort ging. Een taxi had ik wonder boven wonder al heel snel gevonden, maar de laatste 2 waren zoals gewoonlijk weer te laat. En daar sta je dan, als een blonde hollandse meid met een taxichauffeur midden in the darkness. Gelukkig kwam ik levend en met al mijn bezittingen aan in Thamel om op de bus te stappen. Ik denk dat ik die Nepalezen toch wat meer moet vertrouwen;) Het was een krakemikkege bus en een lange rit. Maar dat maakte echt niet uit, want het uitzicht was weer prachtig. Ik kan daar gewoon geen genoeg van krijgen. Het is beter, dan een film van 4 uur. Misschien is het wel het grote contrast met Kathmandu, ik weet het niet. Ik weet alleen wel, dat ik die prachtige panorama's ontzettend ga missen als ik in mijn kamertje in Groningen op een parkeerplaats neerkijk.

Om 10 uur waren we eindelijk aangekomen in The last resort. Dit is een resort omgeven door de prachtige natuur met de rivieren, Bergen, watervalletjes, rijstvelden. Je kunt hier heerlijk relaxen, maar ze bieden ook avontuurlijke dingen aan. Daar kwam ik dan ook voor. De eerste dag stond de bungeejump op het programma. Op weg naar het resort passeerde ik de brug waar ik van af moest springen al en wat was het hoog. Ik greep me goed vast aan de reling en ja, ik moest daar ook nog van af met slechts een touw aan mijn been! Helaas was ik als eerste aan de beurt. Ik was namelijk de lichtste van de groep( jaja, dat maak ik ook niet vaak mee, een kleine toevoeging is dat het voor de rest alleen mannen waren). Er was me van alles verteld, wat ik wel en juist niet moest doen en daar werd ik alleen maar zenuwachtig van. Hoe moest ik ook alweer springen? Eenmaal aan de rand, met de diepte onder me en heel in de verte de rivier, wilde ik nergens meer over nadenken en sprong ik gewoon. De adrenaline gierde door mijn lijf! Ik kon het gillen gewoon niet onderdrukken. Gelukkig was ik zo diep, dat de rest het waarschijnlijk niet hoorde. En daar hang je dan… met je benen aan touw en je hoofd bijna in de rivier. Al het bloed zakt naar je hoofd en dat was eigenlijk nog wel het meest vervelende van de sprong. Ok, ik lieg er was nog iets wat meer vervelender was. Nadat ik bevrijd was en veilig en wel weer aan de grond stond, stond me een verrassing te wachten. Wat je naar beneden gaat, moet je ook weer naar boven. Ik had het kunnen weten. Het was bloedheet en het was een lange tocht. Maar ik, de doorgewinterde bergwandelaar, genoot er met volle teugen van. Ik stopte heel vaak, gewoon om de prachtige natuur in me op te nemen en me te verfrissen onder de prachtige watervalletjes.( nee echt niet omdat ik mijn longen uit mijn lichaam ademde en omdat mijn wenkbrauwen het zweet niet meer aankonden). Onderweg kwam ik nog een Israelier tegen die bang was voor geiten, dus die op mij wachtte, zodat ik de geit kon trotseren. Ik, de stoere meid, ging voor en wachtte af wat die verschrikkelijke geit ons aan ging doen. En toen… konden we gewoon doorlopen. Hij at alleen maar wat gras. We waren gered. Wel grappig, dat hij wel van een brug afspringt, maar vervolgens bang is voor een makke geit.

Hierna stond er een welverdiende heerlijke lunch op ons te wachten en daarna was het relax time! Heerlijk luieren met een boekje. Ik had ook totaal geen spijt dat ik de uitnodiging voor de hiking had afgewezen, nadat ik achteraf hoorde dat het 2 uur naar boven lopen was en ze met hun bezwete lichamen terug kwamen. 's avonds hebben we gezellig in het restaurantje van het resort gezeten en natuurlijk ook van het diner genoten. We spraken hier ook nog 2 Britten die ons enge verhalen vertelden over het raften. En wat gingen wij morgen doen? Juist ja, raften!

De volgende dag zaten we ietswat stil aan het ontbijt, want die Britten hadden ons toch wel een beetje bang gemaakt. We aten maar lekker uitgebreid, want dat zouden we nog nodig hebben. Na een kort ritje, kwamen we aan bij de raftingplaats. Hier werd ons weer van alles uitgelegd. Alles was heel belangrijk en mochten we niet vergeten. Ik was helaas bij het laatste, het eerste alweer vergeten en begon me toch wel zorgen te maken. Gelukkig gingen we nog even oefenen en dat was maar goed ook, want inderdaad, ik deed alles verkeerd. Kwam vast door de zenuwen;). Het raften was echt geweldig. De rivier was nogal woest, maar dat maakte het spannend. Je wil steeds meer adrenaline. De natuur was zoals gewoonlijk weer oogverblindend. We waren bijna aan het eind en blij en trots dat we zonder kleerscheuren er vanaf gekomen waren en heel wat slides getroseerd hadden. En toen gebeurde het… Hoe hard we ook onze best deden, de natuur was te sterk. En daar gingen we dan, in een fractie van een seconde lagen we onder de boot in plaats van erin. Al draag je een zwemvest en heb je al je zwemdiploma's, in een woeste rivier zwemmen is toch wel andere kost. Gelukkig had ik met diploma A geleerd om met kleren en schoenen aan te zwemmen, want eindelijk, nu had ik t nodig. Ik werd gered door de reddingskayak en die bracht me naar de andere boot. Ik was alleen mijn peddel wel kwijt, dus mocht ik als een prinses in het midden zitten, niks doen. Uiteindelijk zijn de boot en alle peddels weer teruggevonden en alle inzittenden kwamen levend en gezond aan bij het eindpunt. Hier hadden we nog een heerlijke picknick met zen allen. Voor de rest ging de weg verder naar Kathmandu en voor mij als enige terug naar het resort. Omdat er geen bus voor mij alleen was, werd ik met een Nepalese jongen op pad gestuurd met de lokale bus. De raftguide kwam nog afscheid van me nemen en gaf me zijn nummer, voor als ik wat leuks wilde doen in Kathmandu. Sorry HH, je bent er afgedraaid voor een stoere Nepalese Raftdude. Nee grapje, ik val niet op overbeharing. Het was een lange tocht terug naar het resort. Alles wat we geraft hadden, moesten we nu weer terug. Gelukkig was de Nepalese jongen erg praatgraag, dus het gesprek viel geen minuut stil. 's Avonds was toch wel een beetje saai en in het resort zaten alleen maar kleffe stelletjes waar ik nou ook niet echt contact mee wilde zoeken. Gelukkig was het gezellig met het personeel en was ik zo kapot van het raften, dat ik al vroeg weer in mijn bedje lag.

De volgende dag kon ik heerlijk rustig aan doen. Eerst genoten van weer een leker ontbijtje en daarna rustig bijkomen voor mijn tentje. UIteindelijk werd ik opgehaald, want vandaag stond canyoning op het programma. Dit is abseilen langs en glijden door watervallen. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar ik had er super veel zin in. Eerst werd ik in een soort van duikpak gehesen en ik kreeg een harnas om en een helm op. De watervallen zouden koud zijn, dus dan heb je dat pak wel nodig. Ik moest echter eerst weer een heel stuk lopen, met mijn bloedhete pak aan. Ik had ook nog gekozen voor foto's maken, dus dat was inclusief fotoshoot in mijn zeer onsexy pak. Ik moest overal blijven staan en dan moest ik weer leuk lachen. Het ging mij om de fotos van het canyoning. Eenmaal aangekomen bij de watervallen, moesten we er eerst een stuk doorheen banjeren. De gids bewoog zich als een aap en ik kwam er klauterend als een stijve drol achteraan. Ik ben al niet zo lenig en daar kwam ook nog bij, dat ik geen wandelschoenen of goede sandalen heb. Ik ging canyonen met mij gympies zonder profiel bij de Primark vandaan. Een heel slim idée. Uiteindelijk kon ik het meeste op mijn gat doen en gleed ik gewoon overall maar van af. Het abseilen was echt een kick. De hoogste was 45 meter. De eerste was toch wel wat skril, omdat je achterover moet leunen en je dan moet laten gaan. Je krijgt soms onbeperkt water van de waterval in je gezicht, maar daar doe je t allemaal voor;) En ik was heel blij met dat ijskoude water over dat hete pak heen. Het was echt een prachtige en gave ervaring. Maar ook hier weer, wat je naar beneden gaat, moet je ook weer naar boven beklimmen. Dit was de beproeving! Zoveel Bergen weerstaan, maar nu moest ik er 1 beklimmen met een duikpak aan! Wie verzint dat nou weer? Ik zit hier nu achter de computer, dus dat betekent dat ik het gedaan heb! Ik wilde niet, maar ja andere keuze was er niet. Hoewel het heel erg was, was het canyoning zoo leuk, dat ik het toch weer zou doen. Ik zal voor mijn volgende reis, wel eerst wat aan mijn conditie werken. De rest van de middag kon ik gelukkig uitrusten en aan het eind van de middag begon de tocht naar Kathmandu weer.

Maandag begon de werkweek weer. En helaas, ik mocht niet naar gynaecologie. Dus nog een weekje de boomman bezoeken en alle mensen met galstenen of een onstoken pancreas.

Ik loop nu al bijna vier weken bij chirurgie, maar vandaag merkte de chirug volgens mij pas op dat er een blond meisje achter haar aan liep. Ze ging bij alle patienten vragen stellen. Bij de boomman zei ze, je mag wel wat tegen hem zeggen hoor. Wat moet ik in hemelsnaam tegen een man zeggen , die geen Engels, Nederlands of een andere Europese taal verstaat, die nog maar 20 kilo weegt, een open wond zo groot als hem zelf heeft en amper niet meer kan praten? Hey! Hoe is het met je? Wat haal je de laatste tijd allemaal uit dan? Volgens mij zat ze me gewoon voor de gek te houden.

Bij de operatiekamer stond de chirurg me al op te wachten, want twee leerlingchirurgen opereerden vandaag een liesbreuk en zij zouden me alles uit leggen. Ik stond dit keer, dus echt naast de chirurgen met mijn neus op de liesbreuk( En juist, waar zit de lies?). In plaats van uitleggen, ging hij me allerlei moeilijke vragen over de anatomie van de lies stellen. Poeeeh, ooit eens geleerd, maar de lies is 1 van de ingewikkelste delen van het lichaam. En hoe ga je dat even uitleggen in het Engels? Gewoon, simpelweg zeggen, dat je dat nog niet gehad hebt. Hij legde alles in zijn gebrekkige Engels uit. Ik zal het straks maar even nazoeken, voordat ze het morgen aan me na vragen. Het was wel super interessant om te zien. Ik kon het nu echt heel goed zien. En hij stopte bij alles wat hij deed en legde uit wat hij deed. Dus jongens, kom maar op met die liesbreuken bij dokter Inge! De man was trouwens gewoon bij en soms zei hij ook aauuuww aauuww en dan werd er weer even een extra spuit ingedauwd. Hij moest ook af en toe geforceerd hoesten, want dan kun je goed zien waar de liesbreuk zit.

Ik ga nu naar de garden of Dreams hier in Kathmandu. Het moet heel mooi zijn en even iets anders dat de smogstraatjes. Dus ik ben benieuwd. Voor vrijdag ga ik de mountainflight boeken. Ik ben totaal niet bang in een vliegtuig, maar na de vliegtuigcrash hier afgelopen vrijdag, begin ik nu toch wel een beetje te voelen wat vliegangst is! Toch ga ik het doen!