Een weekend vrij!

Eerst maares reacties op de reacties:p.
Ik denk inderdaad dat de meeste mensen niet popelen om hier te komen. En alhoewl ik soms ook wel het gevoel heb, whaaaaa ik wil naar huis, ben ik superblij dat ik deze kans gegrepen heb:D Allereerst, ik denk dat jullie dat wel opgemerkt hebben uit mijn verhalen, is Nepal echt een prachtig land en de mensen zijn heel erg lief en gastvrij. Maar alhoewl ik daar voor Nepal ging mijn eerste week, is dat natuurlijk niet het doel van deze hele trip:P. Alles gaat hier zo anders, in het ziekenhuis, maar eigenlijk overal. Alle luxe, wat ik anders zo normaal vind en waar ik zo aan gewend ben is hier niet normaal. Zelfs een heerlijke warme douche is hier al superluxe en voor sommige mensen ook een maaltijd op tafel. Ik heb hier niet mijn maskertjes, mijn fohn en men mooie kleertjes. Ik loop er echt als een schooier bij, maar ik denk dat dat echt even goed voor me is:P. En in het ziekenhuis doe ik misschien niet zo heel veel nieuwe medische kennis op, maar op deze manier leer je pas echt de ziekenhuizen en je baan als dokter in Nederland waarderen. Dus ja, ik wil nog steeds dokter worden:D En nee, niet in Nepal( en das echt niet alleen om t loon). Soms zitten we met de Europeanen bij elkaar verhalen over onze afdelingen aan elkaar te vertellen en dan hebben we weer een lijstje, wat we allemaal zo gaan waarderen als we terug zijn. Ik ben blij dat ik dokter in Nederland wordt en nog blijer dat ik, als ik ooit op de operatietafel kom te liggen, dat in Nederland is( en echt, dat zullen jullie ook zijn) Wat ik zelfs ga waarderen in het ziekenhuis in Nederland( viel me toevallig vandaag op), is de wasservice. Ze wassen hier namelijk hier hun witte jas niet. Dat betekent, dat het over het algemeen geen witte jassen meer zijn. Een beetje grijs, met hier en daar een heerlijke vlek! Niemand, die erover valt hoor;) Ik was eigenlijk van plan om mijn jas elke dag te wassen( tjaah... das toch normaal), maar ook ik loop al de hele week in dezelfde jas, die elke dag steeds meer grijs wordt.
Maar dan nu over het weekend!
Vrijdag 2 uur zouden we vertrekken met de bus naar een dorpje, waarvan ik de naam niet kan uitspreken( en ook niet kan typen trouwens). Sophia en ik ons volaan gehaast, omdat ze zo gestresst deden, maar we hadden het kunnen weten. 2 uur is geen 2 uur. Eigenlijk pas ik hier om die reden eigenlijk wel. 2 uur is bij mij meestal ook geen 2 uur, maar eerlijk waar, ik was er om 2 uur! Toch ging dit ook niet van een leien dakje. Ik had zojuist het vorige verhaal getypt, liep het gebouw uit... en daar ging ik! Plat op men snuffert! Midden in de modder! Jaa de laatste energie van de monsoon wordt er hier nog even uitgeperst, dus vrijdagmiddag was t alleen maar regen. Ik had zon pijn, dat ik het liefst wilde blijven liggen en ik wilde eigenlijk ook gewoon ffen keihard janken! Maar er stonden gelijk 10 nepalezen om me heen( en allemaal dokters natuurlijk) en ik moest staan van hen en ik maar zeggen dat ik dat niet wilde. Uiteindelijk tilden ze me op en ik kon gelukkig nog staan en lopen, maar wat een pijn zeg en wat was ik vies! En nu moest ik nog op health camp, een plek waar ik waarschijnlijk niet kon douchen.
Toch gingen we op weg! Met echt zon ouderwetse schoolbus, lekker over de hobbelige wegen van Nepal. Toch heb ik me weer opperbest vermaakt gedurende de trip. Ten eerste, omdat het uitzicht zo schitterend is! Echt, daar kan ik wel uren naar kijken! Uiteindelijk waren het ook echt uren;) Ook erg grappig was, dat het echt voelde als een schoolreisje. Al de andere studenten waren ouder dan mij, maar zo gedroegen ze zich niet:P. Misschien omdat ze nog niet zo vaak schoolreisjes hebben gehad. Ze gingen de hele reis volaan zingen op zen Nepalees( Een potje met vet op zen Nepalees). Onderweg kochten ze ook allemaal chips en cola enzo en de meisjes waren heel giegelig tegenover de jongens. Na een aantal uren kwamen we aan, tjaah ergens kwamen we aan, want de bus kon niet verder. Het was donker en het regende pijpenstelen en dan moet je de bus uit, omdat we nog een stukje moesten lopen. Ik had beperkte bagage bij mij en dat pakt bij mij nooit goed uit, dus ik in mijn korte broek en hempje( tjaah die viese, maar dat maakte nu niet meer uit) zonder paraplu of regenjas. Gelukkig mocht ik bij een Nepalees meisje onder haar veel te kleine paraplu( toch lief dat ze die zelfs deelt). Eerst was ik nog enthousiast, want het was maar een klein stukje en t was allemaal wel grappig. Maar dat uurtje ging voorbij en nog geen eind in zicht. Tjaah... het einde was nooit in zicht, want het was pikkedonker en lantaarnpalen kennen ze daar niet. We liepen midden door de rijstvelden, waar ik 3x mijn slippers ben verloren, omdat ik niet zag dat ik in het irrigatiegootje liep. We passeerden 2 van die skrille hangbruggen over een woeste rivier en daarnaa.... ging het stijl naar boven! Echt heel stijl! Tjaah... ik word deze hele zomer op de proef gesteld met die bergen:P. Het verschil was, dat er nog geen HH, geen Janette en zelfs geen moeder was, waar ik heerlijk tegen kon klagen en zeuren en zeggen dat ik echt nier meer verder ging. Ja, dat leer ik hier ook! Ik kom terug als een nieuw, verbeterd mens denk ik:P Het enige wat ik mezelf kwalijk nam, was dat ik niks gegeten had. Ja, ik die normaal zoveel eet... Stom stom stom. Onderweg dacht ik wel heel vaak in mij zelf: ik wil niet meeerrr, laat mij hier!! Maarjah waar? Er was helemaal niks! Ik moest wel... Rond 10 uur kwamen we eindelijk in een soort van dorpje aan( ja ik zag dat ik pas de volgende dag). Ik zag in ieder geval de ingang van een huisje en daarnaast een koe. Hier gingen we slapen. Het was een typisch Nepalees huisje vertelden ze, gemaakt van.. jawel: modder Het was real life groeten uit de rimboe. De familie was echter super gastvrij. Ze maakten een bed voor ons klaar, wat in dit geval een plank met deken betekende. Heerlijk met een half gebroken rug:P Ook werd er nog eten voor ons klaar gemaakt en daar zat ik dan: in een hutje van modder midden op een berg in Nepal met mijn handen rijst aan het eten, met enkel het licht van een kaarsje. Ik vond het eigenlijk allemaal wel grappig. Ik was zo moe en had zon honger, dat ik werkelijk alles goed vond! Zelfs mijn houten matras.. Ik moet zeggen, dat ik de volgende dag niet eens zo heel erg gebroken wakker werd. Eerst werd er thee met wat koekjes gebracht. Jaja ontbijt op bed midden in de rimboe, wat een luxe! Daarna hebben we de omgeving verkent en ondertussen werd ons echte ontbijt klaar gemaakt. Nu kon ik eindelijk zien wat we gelopen hadden en zien hoe prachtig het daar was! Eigenlijk zonde dat ik onderweg niet van het uitzicht heb kunnen genieten, maar gelukkig genoot ik er nu van. Hierna kregen we ontbijt, wat eigenlijk precies hetzelfde als het avondeten was. Een groot bord rijst. Poeh, wat eten die mensen veel `s ochtends zeg! Dat moet ook wel, met al dat klimmen. Hierna begon het health camp, ooohjaa daarvoor waren we hier! Het was echt een ongeorganiseerd zooitje! haha. Iedereen liep door elkaar of misschien snapten zij het systeem wel. Uiteindelijk heb ik een team met Sophia gevormd en gingen we ergens zitten en deed zij de bloeddruk en ik de pols en ademhaling. Iedere bewoner had een papiertje, waar je de gegevens op kon zetten en hierna konden ze door naar ouderejaars om over hun echte klachten te vertellen en er was een miniapotheekje met gratis medicijnen. Soms vertelden ze ook hun klachten tegen ons in t Nepalees en wezen wat naar hun ogen, buik, benen of showden zelfs hun completen boezem. Eigenlijk was het al met al hartstikke leuk! We voelden ons echt nuttig en waren de hele dag druk bezig en de mensen waren zo dankbaar. Het grappige was, dat wij, De Europeanen, de hele dag keihard bezig waren en onze medestudenten het grootste deel van de tijd, maar wat rond liepen. Uiteindelijk waren we om half 4 klaar met alle patienten en kon de weg naar beneden beginnen. We hadden de hele dag in de brandende zon gezeten en uitgerekend nu kwamen er langzamaan wat regen wolken en wat rare geluiden vanuit de hemel. Snel naar beneden dus! De weg naar beneden ging een stuk sneller! En het was grappig om te zien, wat we de avond ervoor gelopen hadden en ja, het was eigenlijk een hele mooie toch. Toen we bij de bus aankwamen, begon het te regenen. Wat een geluk! Na de hele tocht weer gedaan te hebben, kwamen we laat in de avond aan bij onze gastfamilie. Helaas geen eten meer en helaas ook geen electriciteit. Maar ik moest echt douchen! En dat deed ik ook, heerlijk in t donker. Alles op de tast, maar ik wilde echt niks anders aanraken dan mijn eigen shampoofles. Ik moet zeggen, dat dit me best goed afging.
De volgende dag heb ik vrij genomen. Dat kan hier heel makkelijk. Dat verdiende ik wel. Toen heb ik eerst heerlijk mij zelf weer eens verzorgd. Men nagels waren nog steeds lelijk rood en mijn wenkbrouwen leken op die van een weerwolf. Daarna heb ik mijn was gedaan, ja ook lekker primitief. Ik heb in Groningen al een hekel aan de was doen en dan hoef ik het alleen maar in de wasmachine te stoppen en op te hangen. Hier zat ik de tuin op mijn hurkjes mijn was te doen. Mijn hele viese short heb ik schoongeschrobt( Ik deed maar gewoon de huishoudster na) en ik moet zeggen, hij is echt helemaal schoon! De rest van de dag heb ik hangdag gehouden. Echt een beetje zondag. Mijn spieren vroegen er ook om;).
Maandag was ik weer vroeg in het ziekenhuis en na de rondes en conferenties was het weer endoscopie dag. Jawel het kokhalshokje in. Maar nu was er echt een hele leuke dokter, die alles uitlegde en die ook veel aan ons vroeg. IK ben de hele ochtend gebleven. Helaas was het vandaag echt een poepdag qua weer. Het is echt een beetje.. Nederland-weer vandaag. Alleen maar regen en nog koud ook. Bah, waar komt dat vandaan? Ik met alleen maar hempjes mee, stond vanmorgen mooi te kijken. Gelukkig heb ik nu een vestje aan van een Nepalse vriendin( ja, die 2x kleiner dan mij is). We hebben vandaag voor de rest dus niet veel gedaan, terwijl we van plan waren om tempels te bezoeken! We hebben wel wat ingekocht om een taart te maken voor mijn verjaardag. Al is dat hier nogal moeilijk, want niks is te krijgen en als je wat vindt, dan is het onbetaalbaar duur en dat terwijl alle hier spotgoedkoop is. Hmmm.. misschien houden ze hier niet van taart.( dus helaas geen rumtaart en snik snik ook geen appeltaart) Hopelijk is het morgen beter, want dan is mijn verjaardag! Voor het eerst mijn verjaardag in het buitenland zonder familie of vrienden. Gelukkig heb ik hier nu wel vrienden;) Ik vind mijn verjaardag eigenlijk nooit wat aan en ik leef er ook niet naar toe( al zit ik mezelf dat wel altijd aan te praten), maar nu is het toch wel raar hoor. Ik heb absoluut geen verjaardagsgevoel! Toch gaan mijn internationale vriendjes en mijn gastfamilie het waarschijnlijk hartstikke leuk voor me maken, dus we maken er het beste van! Wel jammer is, da tik niet mag uitkiezen wat we gaan eten:P Wat zou ik gekozen hebben? Hmm... Ik denk pannekoeken net als ieder jaar! Morgen zeer waarschijnlijk rijst! Poeh wat een verrassing:P Het leuke is, dat het morgen hier ook nog een feestdag is. Dat womensfestival is morgen echt echt, dus iedereen is vrij na 12 uur en iedereen danst en zingt en dragen hun mooiste kleren! En dat allemaal voor mijn verjaardag! Wat wil je dan nog meer?!