Het einde.. Het einde van een geweldige ervaring!

Momenteel zit ik alweer in India. Dat betekent op weg naar huis. India, niet mijn meest favoriete land. Toch ben ik hier van mijn laatste paar uurtjes 'vakantie' volop aan het genieten! Ik verblijf namelijk de nacht in een hotel. Eigenlijk is het een heel normaal hotel, maar voor mij is het een weelde van luxe! Zachte kussens en bed, schone douche en een wc waarop ik kan zitten en die doortrekt! Ik ben net een kind, die alles gebruikt. Ik spring nog net niet op het bed, maar ik heb het douchekapje wel gebruikt;) en nu typ ik dit onder het genot van een kopje thee.

Het is al weer een maand geleden dat ik met pijn in mijn hart Hh vaarwel zwaaide. Vol met zenuwen en twijfels! Waar was ik aan begonnen! Maar wat ben ik blij dat ik eraan begonnen ben! Wat een geweldige ervaring! Maar voordat ik verder een zielig eind probeer te schrijven, zal ik mijn laatste ervaringen jullie niet ontnemen;)

Na dinsdag een spannende operatie gezien te hebben, was ik helemaal klaar voor de woensdag! Dat is namelijk ook operatiedag! Helaas stond er niks op het programma... Balen.. Maar het Duitse stel zat op urologie en zij hadden een niertransplantatie! Dat wilde ik ook. Dus woensdag was ik ook maar even een zogenaamde urologiestudente. In Nederland zijn transplantaties erg strict. Ze zijn namelijk erg bang voor afstoting. Ik moet zeggen, het ging er iets beter aan toe dan normaal, maar de bacteriën en virussen hadden nog steeds vrij spel. We gingen van de donor naar de ontvanger en weer terug. Dat kan allemaal. Het ging er heftig aan toe, maar na een paar uur waren de organen uitgewisseld en hebben ze het allebei overleefd. De nieren ook.

Donderdag was mijn laatste dag dat ik de ' vaste' patiënten zag. Ik nam van iedereen in gedachten afscheid.. Ook van de boomman. Hij lag er helaas erg slecht bij. En die dag was niet alleen afscheid van mij, maar van de rest van de wereld... De boomman is vrijdag namelijk overleden.

Vrijdag dus voor mij geen gewone ochtend. Voor mij stond er namelijk iets anders dan het ziekenhuis op het programma. Ik moest er wel midden in de nacht men bed voor uit, maar dan heb je ook wat: de mt. Fight! Aangekomen op het vliegveld herinnerde ik me alles weer van een maand geleden: een chaotisch zootje! Eigenlijk heel grappig om te zien! Uiteindelijk zit er toch een soort van systeem in. Een mannetje gaf een gil dat mijn vlucht zou gaan, want van die omroepers hebben ze niet:p het was een super klein vliegtuigje. Iedereen had een raamplaats. Ik was toch wel een beetje zenuwachtig door afgelopen vrijdag. Dus ik inspecteerde de vleugels en hield vooral in de gaten of er geen vogels op de loer lagen. De piloten waren denk ik net zo oud als mij, dus misschien wel hun eerste keer:p Dat stelde me gerust:p in de lucht was ik ik gelijk alles vergeten! Want was het mooi! Nog geen minuut later vlogen we langs de Himalaya en het was super helder. We kregen een plattegrondje met alle berg namen, zodat we ook nog wisten wat we zagen;) het was echt heel indrukwekkend om te zien! om de beurt mochten we ook nog de cockpit in. Net toen ik er was, lag prachtig voor ons: de mt. Everest! Daar was ie dan eindelijk! THE top of THE world! Eigenlijk zag ie er bijna net zo uit als de rest, maar daar zwijgen we maar even over;) ik heb m gezien! Aan het eind kreeg ik zelfs nog een bewijs certificaat. We zijn trouwens wonder boven wonder ook weer veilig geland.

Daarna ben ik nog weer terug naar het ziekenhuis gegaan. Er was namelijk minor chirurgie en ik mocht helpen! Normaal is dit een beetje vetbultjes weghalen. Echter aangekomen, was het een liesoperatie bij een vrouw. Waaaatttt?! Daar lag ze dan, gewoon op een kamertje met open ramen op haar nakkie, klaar om open gesneden te worden. Ze zal wel minder betaald hebben. En hoewel het mes en de chirurgieschort me verleidelijk aanstaarden, heb ik geweigerd. Dit kon ik niet maken. Ik weet amper de anatomie van de lies( natuurlijk had ik die na vorige x wel goed bestudeert;) )en ik heb nog nooit een mes aangeraakt( jawel, maar dat was op mensen die al 10 jaar oud waren) . Ik heb maar gewoon gekeken en ik weet zeker, dat die vrouw daar heel blij mee was!
Aan het eind van de dag kreeg ik mijn certificaten en nog een kadootje. Nee,nee geen boeddhabeeldje!(helaas voor mijn verzameling) Maar een fotolijstje met Een kaartje erin! Dat was het einde van mijn ziekenhuiscarriere in Nepal...

De rest van de week heb ik eigenlijk elke middag een beetje in Thamel rondgehangen. Beetje winkeltjes kijken, beetje mensjes kijken op een terrasje onder het genot van een cappuccino. Eigenlijk begon ik daar wel een beetje van te houden. Zonnetje erbij, wat wil je nog meer? En omdat de meeste mensen maximaal 3 dagen in Kathmandu verblijven, werd ik ook al een bekende. Ze wisten precies wat ik waar wilde en de mannetjes van de winkeltjes zwaaiden al van ver af naar me. In Thamel is t echt altijd gezellig. De waar van de winkeltjes was over het algemeen niet mijn ding, maar.... Voor ome Jaap heb ik een kadootje! Het keek me aan en straalde gewoon ome Jaap uit. Dit kon ik niet laten liggen. Dus ome Jaap, sta je al te trappelen van nieuwsgierigheid?

Zaterdag was ik naar het hotel van dag 1 teruggegaan, om te zwemmen. Ik zat daar met allemaal monniken! En omdat ik zo eigenwijs was, kwam ik als een kreeft terug. Wel grappig was, dat ze me daar allemaal nog herkenden en ze vroegen naar Hh. Hmm... Misschien hebben ze niet zoveel gasten of alleen monniken en ja, dan val ik toch wel op.

Zondag kwam Sophia terug! Wat leuk, zag ik haar nog! Ze had een trekking gedaan. Woooo, wat een respect heb ik voor haar. De foto's waren prachtig! Dus misschien toch maar trainen, de komende jaren! Heel leuk, om het laatste dagje met haar door te brengen en we hadden elkaar veel te vertellen. ' s avonds kreeg ik henna op men voeten( heel handig omdat voor t slapen te doen, want het moet 3 uur drogen) en was er ook t afscheid van de familie. De nodige foto's werden gemaakt en nog wat kadootjes uitgewisseld( ooh shit nog meer in mijn tas? ). Ik vond het toch wel erg dat ik mijn lieve familie moest verlaten.
Tjah, die tas is een verhaal apart. Ik had namelijk alleen maar verkeerde dingen meegenomen en veel te veel en dat moest ook weer terug! Maar ik kan nu melden, dat mijn tas 21 kilo was! Applaus, applaus! Ik heb wel het nodige aan Sophia en Tatjana moeten schenken. Ach, ik hoop dat ik hen er blij mee heb gemaakt( Sophia loopt nu op mijn primark gympies ,zonder profiel met een stuk van de zool, van 3 euro;))

En toen was het voorbij. Waar is de tijd gebleven? Ik heb Nepal achter me gelaten. Het land met het mooie weer, de bergen, de rivieren en de rijstvelden, de prachtige natuur en de lieve mensen. Het land wat me een maand vol prachtige ervaringen heeft gebracht!

Goodbye! Hello rainy Holland!