De stage is begonnen!!

Pfoeeeeeh wat een indrukken allemaal al zeg! Alles wat ik gezien heb duizelt door mijn hoofd en I don't know where to start! Ok, ik eindig gewoon waar ik vorige keer ben begonnen.
De vorige keer zat ik nog heerlijk te typen in een prachtig hotel met alle luxe die een mens maar kan wensen en een beetje beduusd omdat HH net weggegaan was en natuurlijk vol zenuwen!!
Even later dan dat, kwamen mijn Nepalse contactpersonen me ophalen. Rushan en Shankar. Super aardige jongens, alleen verstond ik ze niet zo goed:P Ze brachten me met de taxi naar mijn guesthouse. Het is meer een gastgezin waar we met meerdere studenten logeren. Het is best een groot huis en voor Nepalese begrippen zal het ook best mooi zijn, maar tjah.. smaken verschillen. Het ziet er in ieder geval een stuk beter uit, dan die hutjes langs de kant van de weg! Ik maakte kennis met de familie, want de andere studenten waren er op dat moment nog niet. Het gezin bestaat uit een moeder, vader, zoon en schoondochter. De vader was vroeger een hoge piet in het ministerie. Hij heeft een andere zoon die dokter is, dus zo is het begonnen dat er medische studenten bij hen logeren. De andere zoon, die er nog woont maar wel getrouwd is, is iets in de IT. Allemaal geleerd daar dus. Die zoon heeft allemaal connecties met van alles en nog wat, dus hij kan alles voor je regelen. Het zijn echt super lieve mensen en de vader en zoon kunnen goed Engels. Ze zeiden: dit is nu jouw huis en wij zijn nu jouw familie. Toch voelde het eerst allemaal een beetje onwennig. Ik kreeg een kopje thee( met veel suiker en melk baaaaahhhh) en wat koekjes erbij en op die manier een beetje gekletst met ze. Daarna kwamen de andere studenten: 2 deense meisjes( Anne en Juli) en een duits meisje( Sophia) , waar ik mee op een kamer slaap. Ook zij waren super aardig en daardoor zakten mijn zenuwen al wat. 'S avonds gingen we eten en het diner daar gaat daar toch iets anders. We zaten met zen allen om het tafelkleed heen op de grond. We kregen alleaal een bord waar allemaal al verschillend eten op lag. Iedereen at met zijn handen, maar omdat er bij mij meer naast lag, dan dat er in mijn mond kwam, kreeg ik uiteindelijk maar een lepel. Het eten was wel erg lekker! En zo op de grond eten met zen allen heeft op zich wel wat;)
Na nog wat gekletst te hebben, gingen we naar onze kamer. De kamer, tjaah het is heel oud en lelijk, maar het is te doen. De kamer daarentegen, zal misschien wel schoon zijn( ze hebben tenslotte 2 dienstmeiden en de moeder en schoondochter zijn de hele dag thuis), maar zo lijkt het niet. Het was dus wel ffen slikken, dat ik daar moest douchen. Maar ach, je komt overal wel overheen;) Het bed sliep helaas niet zo lekker, omdat dat kussen meer als een steen voelde, maar ik was zo moe, dat ik toch wel lekker geslapen heb;)
De volgende dag zou mijn eerste dag in het ziekenhuis zijn. Ik was daar stipt om 9 uur. Het was wel een lange wandeling, maar gelukkig wist Sophia de weg al. Daar aangekomen heb ik eigenlijk alleen maar gewacht. Mijn contactpersoon rende wat in het rond, nadat hij een uur te laat was. Uiteindelijk had ik mijn studentenpas en ik had betaald en dat was dag 1 alweer. Ik ging met een Duits stel wat hier ook stage loopt, mee naar Thamel. De toeristenwijk van Kathamndu. Het zijn gezellige straates met allemaal winkeltjes en restaurantjes. Daar hebben we in een bakkerij wat gegeten en gedronken en zitten kletsen en daarna heb ik eindelijk men va en moe( en uiteindelijk Harm en Janette ook nog) gesproken via skype in een internetcafe. Daar kwam ik de Deense meisjes ook nog tegen en zo zijn we samen naar huis gegaan. 's avonds gingen zij typisch Deens koken( want zij gaan donderdag al weg) en weetje wat dat was?!?! Rijst met boter en suiker! Ze hadden de rijst in de melk gekookt en daarna konden we zelf suiker, boter en kaneel toevoegen. Was weer eens wat anders in Nepal;)
De volgende dag ging ik voor de tweede keer naar het ziekenhuis. Omdat ik er om 8 uur al moest zijn en de weg nog niet wist, werd ik opgehaald. Met een moter! Pooeeeeh en dat is eng hier hoor! Maar ik kwam levend en gezond aan bij het ziekenhuis( Je wilt daar ook echt nier anders aankomen). Eerst deden we de rondes langs de bedden. Echt heel raar hier. Je staat met iets van 15 studenten en een dokter om het bed heen en 1 iemand leest de casus voor. Met de patient wordt geen woord gewisseld. Die zitten of liggen er maar een beetje bij. Helaas vroeg de dokter wat ik dacht, maar ik had er geen enkel woord van verstaan( En ja,, het zou Engels moeten zijn), dus ik lachte maar wat. De meeste patienten hebben trouwens galstenen. Ik vroeg waarom dat hier zo vaak voorkom, maar das een raadsel. Maar een meisje vertelde dat het vooral bij dikkere vrouwen voorkwam, dus tjah.. Ik ga het toch eens uitzoeken!:P De rest van het ziekenhuis is trouwens echt een zootje! Echt, je kijkt je ogen uit, dat dit gewoon kan! Ik hoop wat foto's te kunnen maken, maar dat durfde ik vandaag nog niet. Na de rondes hadden we een conferentie. OUdere studenten lezen een casus voor en hoe zij daar mee omgegaan zijn. Die studenten werden door de echte dokters zo vreselijk naar beneden gehaald! Het was wel heel interessant, want nu volgde ik het namelijk wel;) De studenten en de dokters hier zijn namelijk erg slim! Ik hoorde ook dat het opleidingsniveau hier erg hoog ligt. Daar ligt het probleem dus niet. Ik denk dat het meer een gebrek aan geld en hygiene is. Ik hoorde ook, dat de meeste doktoren ook naar het buitenland gaan om echt geld de verdienen. Hier verdienen ze namelijk maar 250 dollar per maand!
Hierna was er OPD. Ik weet niet de preciese vertaling, maar het is een soort huisartsenpost, maarjah, dan veeeeel anders! Och och nog meer zootje hier! Op de gang waren echt honderden patienten aan het dringen die bij een loketje wilden komen, zodat ze een soort afsprakenkaart kregen. Er liep zelfs een gillende man met een fluitje doorheen, voor als ze te veel drongen! Soms mochten er iets van 10 patienten inclusief familie( en dat is nogal wat) naar binnen en die gingen daar dan zitten wachten. Aan dezelfde tafel zaten dan 2 dokters en die kregen dan 2 patienten. Wat een privacy zeg;) Ik verstond er helaas geen snars van, want het was dit keer wel echt Nepalees. Er stonden onbeperkt studenten omheen die wat mee wilden krijgen. Op een gegeven moment was er een man met een tumor achter zijn oor en iedereen ging er gewoon aan voelen, zonder het met de patient te overleggen. Ook ben ik 2 keer bij een rectaal toucher geweest. Ja, daar stonden we ook met zen tienen omheen. Er werd ook helemaal niet met de patient gepraat, gewoon hup de vinger en instrument erin en er weer uit. En nee, het instrument kwam niet in een speciaal bakje voor speciale extra reiniging, maar het werd weer op de tafel gelegd voor de volgende patient. Op een gegeven moment ben ik maar weg gegaan, want ik verstond toch niks. Morgen staat er een operatie op het programma, ben benieuwd hoe dat gaat!